Kościół Bożego Ciało jest drugą pod względem wielkości gotycką świątynią Poznania. Większa jest jedynie katedra. Od zewnątrz kościół wygląda na wysoką, ceglaną budowlę podpartą wieńcem sporych skarp. Ceglana czerwień murów powyżej gzymsu przechodzi w inny odcień ceglanej ceramicznej dachówki. W wydłużonym prezbiterium trzy z pięciu gotyckich okien posiadają oryginalne, XV-wieczne maswerki. Do prezbiterium przylega rokokowa zakrystia z XVIII w. W południowej części kościoła widoczny jest oryginalny gotycki portal z glazurowanej cegły. Posłużył on jako wzór do odtworzenia pozostałych portali. Fasada nad wejściem głównym znajduje się po zachodniej stronie, naprzeciwko zorientowanego prezbiterium. Jej głównymi elementami są: gotycki portal, pięciodzielne okno ze średniowiecznym laskowaniem oraz barokowy szczyt, ponad którym umieszczono płaskorzeźbę kielicha i trzech hostii.
Wewnątrz kościół dzieli się na trzy, równej wysokości nawy. Nawę główną przykrywa barokowe sklepienie kolebkowe z lunetami. W nawach bocznych zachowały się pierwotne sklepienia gwieździste z XV wieku. Pod sklepieniami kryje się wiele niezwykle cennych dzieł sztuki. Do najważniejszych zaliczyć można:
– ołtarz główny i kaplicę M.B. Szkaplerznej autorstwa P. Ferrariego,
– polichromowane konfesjonały z XVIIw.,
– portrety Jagiełły i Jadwigi z 1665 oraz
– rzeźba grupy Żydów z legendy o topieniu hostii.
Historia
II połowa XIV w. – powstaje legenda o topieniu trzech hostii przez żydów
1406 – król Władysław Jagiełło ufundował w miejscu profanacji hostii gotycki kościół i klasztor karmelitów trzewiczkowych
1657 – świątynia i klasztor zostają spalone przez Brandenburczyków
1664 – kościół odnowiono i nadano wygląd barokowy poprzez otynkowanie i zmianę fasady, której górna część przetrwała do dziś
ok. 1700 – powstaje przysadzista, barokowa wieża projektu Krzysztofa Bonadury Starszego
1726 – wzniesiono kaplicę Matki Boskiej Szkaplerznej
1826 – rząd pruski zamknął klasztor karmelitów trzewiczkowych,
1856 – kościół zostaje przejęty przez zakon reformatów, a klasztor zmieniony na koszary i więzienie przez wojsko pruskie
1945 – część sklepienia razem z dwoma cennymi maswerkami uległa zniszczeniu
1946-1947 – przeprowadzenie renowacji, powrót do gotyckiego wyglądu